"An-neee-ciii" - annecim demek 1,5 yaşındaki oğlumca...
    
  Bloğumun ilk yazısında anneliğimden yani yaşamayı,çocuk olmayı tekrar öğreten minik prensimden bahsetmezsem blogun bi yanı hep eksik kalırdı...

   Her ne kadar acı çekmesemde doğururken,normal isteyip şartlar uygun olmasada normal doğuma,istediğim gibi spinal kararından ameliyathane kapısında dönsemde o ilk an var ya unutulmaz işte...


   Sessiiiz,küçücük,battaniyeler içinden bakan miniciik iki simsiyah göz var ya çıkar mı hiç hafızamdan...

   O ilk koku ,ilk dokunuş..

   Sadece sana ve sevdiğine ait...biraz ondan biraz senden almış gün geçtikçe anlıyosun o zaman daha bi memnun olup hem dünyaya getirdiğine hem sevdiğine daha bi bağlanıyosun...Bide biraz daha büyüyüp huylar da babaya çekip o örnek alındı mı tamamdır! Evde sana iki çocuk...Ama ilki küçük son gelen büyük oluveriyor o zaman...

  Hergün yeni şeyler...

  Daha bi renkli dünyam..

  Evimiz hep gökkuşağı olsun hep rengarenk kelebekler uçuşsun istiyorum... :)

  

0 yorum:

Yorum Gönder